ΦΕΥΓΩ… ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ!

Θέλω να φύγωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω

Να πάω στο Βουρβουράκι αλλά δεν θέλω να χει κίνηση στο δρόμο, ούτε κόσμο στην αγαπημένη μου παραλία,ούτε.....

Έχω την αίσθηση πως πλέον κουβαλάμε το άγχος της καθημερινότητας μας στις διακοπές.
Όλο κανόνες είμαστε.

Να σηκωθώ νωρίς να μη χάσω το μπάνιο.
Να μην κάτσω πολύ στον ήλιο και καώ.
Να φάω ελαφριά μη φουσκώσω.
Να μη πιω και έχω πονοκέφαλο την άλλη μέρα.
Να φύγω αργά να μην έχει κίνηση.

….

ΒΡΕ ΟΥΣΤ

Εγώ θα κοιμηθώ στην αμμουδιά μόλις ο ήλιος χαράξει στην Ανατολή… όπως έκανα παιδί. Θα πάω και δεν θα χω κανόνες και ας καώ και ας έχω πονοκέφαλο και ας σκάσω από το φαΐ και δεν μπορώ να κουνηθώ…όπως λέει και η Vodafone…

Θα ζήσω τη στιγμή!

Φιλάάάάάάάάάάάάάάάάάάκια

Τα λέμε τη Δευτέρα

Πώς να βοηθήσει κανείς?

Πριν μερικές ώρες μου στειλε μια φίλη ενα Url να διαβάσω και μου είπε πως η ίδια συγκλονίστηκε....
Ένα Γραμμα απο το Νοσοκομείο των Φυλακών για έναν κρατούμενο που προτιμάει να του κάνουν ένεση να πεθάνει παρά να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του στο νοσοκομείο κρατουμένων.

Σκέφτομαι απο εκείνη τη στιγμή αν πρεπει να δώσω έκταση στο θέμα ή όχι...
Αναρωτιέμαι μήπως μπορώ να γίνω η φωνή κάποιων ανθρώπων που τους έχουμε ξεχασμένους.
Να δημιουργήσω ίσως ένα blog με συγκλονιστικές μαρτυρίες μπας και τα δει κανένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ και βοηθήσει την κατάσταση.

Και η Αμαλία σκέφτομαι...ακούστηκε, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα αλλάξει κάτι...είμαστε πολύ παρορμητικοί και τεμπέληδες συνάμα για να κάνουμε ότιδήποτε σ'αυτή τη χώρα.

Ενθουσιαζόμαστε μόλις διαβάσουμε ή ακούσουμε κάτι, θυμώνουμε, σχολιάζουμε, φωνάζουμε, εξαγριωνόμαστε, κανουμε μια τηλεδίκη, κατεβαίνουμε και σε καμιά πορεία και μετά γυρνάμε στην καθημερινότητα μας.
Χωρίς να έχουμε κανένα αποτέλεσμα για να δικαιολογήσουμε όλες τις προηγούμενες ενέργειες μας.

Πέφτουμε σε ραστώνη έχοντας άγνοια κινδύνου...''δεν θα συμβεί σε μένα'', λέμε, και συνεχίζουμε, μέχρι το πρόβλημα να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα...

Εγώ δεν συγκλονιστηκα απο το άρθρο, θέλω να επισημάνω απλά πως...είναι πολύ ευγενικός ο νεαρός που έγραψε αυτό το άρθρο...απο την άλλη...τι να πρωτοπείς?



Ξέρω πως πολλοί Υπουργοί έχουν επισκεφτεί κατά καιρούς τα νοσοκομεία κρατουμένων, δεν ξέρω όμως κανέναν που να παραγκώνισε το Διευθυντή για να πάει σε όλους τους χώρους να δει πως πραγματικά είναι...φοβούνται και αυτοί την άρση των ευθυνών.



Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη!

ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

Αστυνομική Βία...Ανεκτή λόγω φόβου!

Ότι θυμούνται χαίρονται οι δημοσιογράφοι.
Τελικά βλέποντας ειδήσεις σε όσα περισσότερα κανάλια μπορούσα για δύο συνεχόμενες μέρες κατέληξα για ακόμα μια φορά στο συμπέρασμα πως κανείς δεν έχει καταλάβει απολύτως τίποτα.

Χάνουν την ουσία και όλα τα στρέφουν εκεί που οι ανώτεροι τους, τους έχουν υποδείξει. Αυτοί είναι οι δημοσιογράφοι σήμερα... δυστυχώς. Μαριονέτες του συστήματος.

Τώρα ανακάλυψαν πως υπάρχει κατάχρηση εξουσίας?
Πρώτη φορά άκουσαν για ξυλοδαρμό κρατουμένων ή αθώων πολιτών????
Μα που ζούνε ? Σε ποιό πλανήτη???

Τα βασανιστήρια υπήρχαν υπάρχουν και δυστυχώς θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν.

Δεν είναι το θέμα ποιο κόμμα έκανε το λάθος ούτε αν θα παραιτηθεί ο Πολύδωρας ή ο εκάστοτε Υπουργός. Το θέμα είναι βαθύτερο.
Ζούμε σε μια κοινωνία που για να επιβιώσουμε πρέπει να σωπάσουμε.

Ας κάνουν μια έρευνα στην εισαγγελία να δουν σε πόσες δικογραφίες κατηγορούμενοι καταγγέλλουν ξυλοδαρμούς και αν βρούν 1 μόνο φορά που οι δικαστικοί κάλεσαν σε απολογία αστυνομικό να έρθουν να μας το πούν.

Όλοι σωπαίνουν γιατί έτσι ''πρέπει'' να γίνετε.

'Εχω υποστεί εξευτελιστική συμπεριφορά απο αστυνομικούς και έχω βιώσει στο πετσί μου τον όρο ''κατάχρηση εξουσίας''.
Σώπασα γιατί δεν έπρεπε να τους εξοργίσω, θα τους συναντούσα στο Δικαστήριο και παρότι δεν είχαν κάτι μεμπτό για το πρόσωπό μου, ''αυτοί''(οι αστυνομικόι) όπως λένε οι νόμοι είναι οι αξιόπιστοι μάρτυρες και εγώ η κατηγορούμενη.

Κατόπιν συνομιλίας μου με τους δικήγόρους αποφασίσανε να μην αναφέρουμε τίποτα...δεν θα είχε νόημα είπαν.

Στο Δικαστήριο όμως δεν άντεξα να τους ακούω να λένε με πειθώ πως μου πρόσφεραν ασφάλεια και μίλησα.
Είπα ότι χτυπήθηκα και ότι δέχτηκα εξευτελιστική συμπεριφορά...η έδρα μου πρότεινε να συνεχίσω στο θέμα μας...
...συνέχισα και το ανέφερα κι άλλες φορές για να δω μέχρι που φτάνει ο φόβος και η αναισθησία τους...σταμάτησα όταν αντιλήφθηκα ότι δυστυχώς οι δικηγόροι είχαν δίκιο...δεν είχε νόημα...το συστημα είχε κουφαθεί.

Και τα κανάλια τα δύσμοιρα προσπαθούν να κάνουν απλά πιο έντονο τον προεκλογικό αγώνα. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου για αυτούς που ξυλοκοπηθηκαν.
Τα δύο θύματα είναι απλά η αφορμή για να κάνουμε πολιτική συζήτηση και να παραιτήσουμε έναν ακόμα Υπουργό.

Ακόμα και η κυρία που ήταν το θύμα κλόπης είπε στα κανάλια πως δεν μπορεί να καταγγείλει τη συμπεριφορά των αστυνομικών γιατι αν αύριο πάρει φωτιά το σπίτι της θα καλέσει την αστυνομία...

Δεν είπε ότι φοβάται γιατι φοβάται ακόμα και να το πει!

Και μεις παρακολουθούμε και καταδικάζουμε αυτή τη βιαίη συμπεριφορά...σιωπηλά όμως και μεταξύ μας...μην μας ακούσει και κανείς!

Αν έβλεπαν οι δικηγόροι μου αυτό το κειμενό πιστεύω πως θα μου πρότειναν να κάνω λευκά τα γράμματα...να μη φαίνεται!

Συναισθήματα...

Χάθηκα κοιτώντας αυτήν την υπέροχη φωτογραφία και πριν πω το γιατί, να ζητήσω συγγνώμη από αυτόν/η που την έβγαλε που δυστυχώς δεν ξέρω ποιος είναι και για το λόγο αυτό δεν έχω πάρει και την άδεια του.

Την κοιτούσα και σκεφτόμουν αν αυτό που βλέπω μου δημιουργεί αίσθημα ευφορίας ή δυσφορίας…

Είναι τόσο αισιόδοξο που πίσω από το μαύρο περίγραμμα ξεπροβάλλει η απεραντοσύνη της θάλασσας και ο πανέμορφος αυτός ήλιος και είναι παράλληλα τόσο μελαγχολικό που ίσα - ίσα θα προλάβεις να ρίξεις μια τελευταία ματιά πριν χαθεί μαζί με το υπέροχο φως της μέρας.

Αίσθημα χαρμολύπης...

Χαίρομαι που πρόλαβα να τ’ αντικρίσω και λυπάμαι που το δα τόσο αργά!

mpoumpoula kai pali mpoumpoula!

Δεν είχα σκοπό να δημιουργήσω ακόμα τουλάχιστον ένα blog αλλά ένας φίλος με παρακάλεσε να το κάνω για να του δείξω πως λειτουργεί.

Έτσι βρέθηκα πρόωρα γεννημένη στην blogoχώρα χωρίς να έχω προετοιμάσει κάτι ιδιαίτερο για να πω!

Έχω πολλά στο μυαλό μου αλλά όταν βρίσκομαι κάτω απο πίεση παθαίνω ένα black out!

Για το λόγο αυτό θα σταματήσω και θα επανέλθω όταν θα έχω το χρόνο να αφηγηθώ όλα όσα βιώνω!

Καλό μας ταξίδι Σπύρο