Πριν μερικές ώρες μου στειλε μια φίλη ενα Url να διαβάσω και μου είπε πως η ίδια συγκλονίστηκε....
Ένα Γραμμα απο το Νοσοκομείο των Φυλακών για έναν κρατούμενο που προτιμάει να του κάνουν ένεση να πεθάνει παρά να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του στο νοσοκομείο κρατουμένων.
Σκέφτομαι απο εκείνη τη στιγμή αν πρεπει να δώσω έκταση στο θέμα ή όχι...
Αναρωτιέμαι μήπως μπορώ να γίνω η φωνή κάποιων ανθρώπων που τους έχουμε ξεχασμένους.
Να δημιουργήσω ίσως ένα blog με συγκλονιστικές μαρτυρίες μπας και τα δει κανένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ και βοηθήσει την κατάσταση.
Και η Αμαλία σκέφτομαι...ακούστηκε, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα αλλάξει κάτι...είμαστε πολύ παρορμητικοί και τεμπέληδες συνάμα για να κάνουμε ότιδήποτε σ'αυτή τη χώρα.
Ενθουσιαζόμαστε μόλις διαβάσουμε ή ακούσουμε κάτι, θυμώνουμε, σχολιάζουμε, φωνάζουμε, εξαγριωνόμαστε, κανουμε μια τηλεδίκη, κατεβαίνουμε και σε καμιά πορεία και μετά γυρνάμε στην καθημερινότητα μας.
Χωρίς να έχουμε κανένα αποτέλεσμα για να δικαιολογήσουμε όλες τις προηγούμενες ενέργειες μας.
Πέφτουμε σε ραστώνη έχοντας άγνοια κινδύνου...''δεν θα συμβεί σε μένα'', λέμε, και συνεχίζουμε, μέχρι το πρόβλημα να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα...
Εγώ δεν συγκλονιστηκα απο το άρθρο, θέλω να επισημάνω απλά πως...είναι πολύ ευγενικός ο νεαρός που έγραψε αυτό το άρθρο...απο την άλλη...τι να πρωτοπείς?
Ξέρω πως πολλοί Υπουργοί έχουν επισκεφτεί κατά καιρούς τα νοσοκομεία κρατουμένων, δεν ξέρω όμως κανέναν που να παραγκώνισε το Διευθυντή για να πάει σε όλους τους χώρους να δει πως πραγματικά είναι...φοβούνται και αυτοί την άρση των ευθυνών.
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη!
Ένα Γραμμα απο το Νοσοκομείο των Φυλακών για έναν κρατούμενο που προτιμάει να του κάνουν ένεση να πεθάνει παρά να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του στο νοσοκομείο κρατουμένων.
Σκέφτομαι απο εκείνη τη στιγμή αν πρεπει να δώσω έκταση στο θέμα ή όχι...
Αναρωτιέμαι μήπως μπορώ να γίνω η φωνή κάποιων ανθρώπων που τους έχουμε ξεχασμένους.
Να δημιουργήσω ίσως ένα blog με συγκλονιστικές μαρτυρίες μπας και τα δει κανένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ και βοηθήσει την κατάσταση.
Και η Αμαλία σκέφτομαι...ακούστηκε, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα αλλάξει κάτι...είμαστε πολύ παρορμητικοί και τεμπέληδες συνάμα για να κάνουμε ότιδήποτε σ'αυτή τη χώρα.
Ενθουσιαζόμαστε μόλις διαβάσουμε ή ακούσουμε κάτι, θυμώνουμε, σχολιάζουμε, φωνάζουμε, εξαγριωνόμαστε, κανουμε μια τηλεδίκη, κατεβαίνουμε και σε καμιά πορεία και μετά γυρνάμε στην καθημερινότητα μας.
Χωρίς να έχουμε κανένα αποτέλεσμα για να δικαιολογήσουμε όλες τις προηγούμενες ενέργειες μας.
Πέφτουμε σε ραστώνη έχοντας άγνοια κινδύνου...''δεν θα συμβεί σε μένα'', λέμε, και συνεχίζουμε, μέχρι το πρόβλημα να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα...
Εγώ δεν συγκλονιστηκα απο το άρθρο, θέλω να επισημάνω απλά πως...είναι πολύ ευγενικός ο νεαρός που έγραψε αυτό το άρθρο...απο την άλλη...τι να πρωτοπείς?
Ξέρω πως πολλοί Υπουργοί έχουν επισκεφτεί κατά καιρούς τα νοσοκομεία κρατουμένων, δεν ξέρω όμως κανέναν που να παραγκώνισε το Διευθυντή για να πάει σε όλους τους χώρους να δει πως πραγματικά είναι...φοβούνται και αυτοί την άρση των ευθυνών.
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη!
ΞΥΠΝΗΣΤΕ!
2 σχόλια:
Η κοπέλα μου δουλεύει στις φυλακές του Αυλώνα ως δασκάλα. Όταν κάνει επίσκεψη κανένας υπουργός το πάρτυ είναι ωραίο...κατά τα άλλα το ξύλο ξύλο και η βία βία. Καί όταν κάποιος προσπαθεί να κάνει κάτι για να νιώσουν οι κρατούμενοι λίγο καλύτερα τους βγαίνει σε ξινό. Γιατί η στενοκεφαλιά των δεσμοφυλάκων δεν μπορεί να κατανοήσει άλλες μεθόδους πέρα της κακοποίησης. Και κανείς δεν ασχολείται...Και η κοπέλα μου αποφάσισε ότι είναι μάταιο και ψυχοφθόρο να προσπαθεί. Και θέλει να πάει σε κανονικό σχολείο.
Αυτη ειναι η ελληνικη κοινωνια, το "φαινεσθαι" ειναι το παν....
Οσο ειναι οι καμερες ολα καλα αν φυγουν τοτε το μονο που σε σωζει ειναι να φυγεις και εσυ...
Δημοσίευση σχολίου