ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΜΟΙΑΖΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΖΩΓΡΑΦΙΑ…

Τελικά τα κατάφερα…
Και δεν θα ξεκινήσω από τα του γάμου για να σας κρατήσω σε αγωνία εσάς τους 2-3 που κάνετε refresh συνέχεια μπας και δείτε καμιά Φώτο.
Θα ξεκινήσω από κει που ξεκίνησα τις διακοπές μου…
Όταν έπεσε η πρόσκληση-ιδέα στο τραπέζι να πάω λίγες μέρες στους φίλους μου σε ένα ορεινό χωριό πάνω από τη Λαμία μέσα μου γέλασα, εγώ σε βουνό???????????
Για όλα υπάρχει πρώτη φορά σκέφτηκα και δέχτηκα την πρόσκληση.
Μιλώντας με τους φίλους μου που με ξέρουν πολύ καλά διακωμωδούσα την κατάσταση απαντώντας στην ερώτηση ‘’που θα πάς τελικά?’’ τραγουδώντας
ΘΑ ΑΝΕΒΩ ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ ΣΤΟ ΠΙΟ ΨΗΛΟ ΒΟΥΝΟ !!!!!!

Η ονομασία της τοποθεσίας ήταν γνωστή… ΚΑΣΤΑΝΙΑ αλλά τελικά δεν ήταν και τόσο γνωστή όσο αρχικά πίστευα. Διότι δεν ήταν η Καστανιά στη Κοζάνη ούτε στην Πελοπόννησο ούτε στην Ελαφόνησο και το χειρότερο απ’ όλα το Google earth δεν το έχει καν καταχωρημένο.

Το βρήκα στους δωρεάν χάρτες που μάζεψα από τα πρατήρια Shell(η τσιφούτα) και πολύ χάρηκα, διότι ούτε καν οι φίλοι μου μπορούσαν να μου περιγράψουν πως ακριβώς να πάω.

Ξεκίνησα λοιπόν Κυριακή πρωί με το Peugeot μου και αφού φούλαρα βενζίνη στη στροφή της Λαμίας, δια παν ενδεχόμενων, άρχισα τις αναγνωριστικές ερωτήσεις στο δρόμο…’’για λουτρά Υπάτης΄΄ καλά πάω? Καλά μου έλεγαν

Μια χαρά ως εκεί.




Είδα κι ένα αεροπλάνο…το έβγαλα φωτό χωρίς να ξέρω το συνειρμό που θα έκανα λίγο αργότερα




Η ανάβαση όλο και δυσκόλευε και εγώ καταριόμουν που δεν ήμουν ζάπλουτη να έχω ένα Hummer να μην έχω θέμα. Ζοριζόμουν. Έσβηνα το air condition για να έχω ιπποδύναμη άνοιγα το παράθυρο ζεσταινόμουν έκλεινα έβαζα air condition δεν μπορούσα να ανέβω…φρίκη…είχα αρχίσει να μετανιώνω για το χιούμορ μου να κάνω διακοπές στο βουνό…μέχρι που διέκρινα τη Μονή Αγάθωνος και κάτι μου έκανε







Και στην επόμενη στροφή σταμάτησα γιατί είδα το τέλειο σπίτι…έτσι νόμιζα τουλάχιστόν




Είχε αρχίσει να μου αρέσει ήταν ολοφάνερο…έβγαζα συνέχεια φωτογραφίες αγνοώντας τον κίνδυνο ότι ο δρόμος στένευε και δυσκόλευε και επίσης ο γκρεμός ήταν πολύς…

Δεν μπορούσα όμως …δείτε τι έβλεπα





Απίστευτη θέα

Κάποια στιγμή άρχισα να μπαινοβγαίνω στα χωριουδάκια και ανακάλυψα πως 1ον οι ταμπέλες λιγόστευαν και 2ον δεν είχα σχεδόν καθόλου σήμα στο κινητό μου….

Βρήκα για καλή μου τύχη ένα παππού γνήσιο ρουμελιώτη με τη γκλίτσα στο χέρι. Σταμάτησα και του έκανα την κλασσική ερώτηση.. για καστανιά καλά πάω??? Και πήρα την εξής απάντηση. «Ναι κοπέλα μου καλά πας, να ξέρεις ότι είναι το τελευταίο χωριό του βουνού μας πιο πάνω δεν έχει. Αδιέξοδο…θα το καταλάβεις!»

Ώστε θα έφτανα στην κορφή του βουνού ε?
Ήπια μια γουλιά νερό, άναψα ένα τσιγάρο έκλεισα το air condition και ξεκίνησα…
Πήγαινα.. πήγαινα.. πήγαινα, ώσπου έφτασα μπροστά σε ένα πλάτανο!




Ήμουν στην Καστανιά το έγραφε ξεκάθαρα Πολιτιστικό κέντρο Καστανιάς και απέναντι μια πανέμορφη πηγή μου το επιβεβαίωνε ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΩΝ




Βγήκα από το αμάξι και πήγα να γευτώ το κρυστάλλινο νερό της πηγής…super. Ανακάλυψα πως είχε παραπάνω από το φυσιολογικό δροσιά.. πήρα το κινητό στα χέρια μου και ου λαλα ανακάλυψα πως δεν είχα σχεδόν καθόλου σήμα… Θα μένα για πάντα να κοιτώ τον πλάτανο άραγε???
Πήγαινα ερχόμουν τίποτα…το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι όμως…θυμήθηκα ότι είχα μια κάρτα άλλης εταιρείας επάνω μου.. και ναι το θαύμα έγινε είχε μια μόλις γραμμούλα…ξεκίνησα να τηλεφωνώ μια στον έναν μια στον άλλον αλλά απάντηση δεν έπαιρνα. Κάποια στιγμή μετά από μισή ώρα βρέθηκε κάποιος να μου τηλεφωνήσει. Συμφωνήσαμε να έρθει να με μαζέψει. Μετά από ένα 5λεπτο δεχόμουν το πρώτο καλωσόρισμα. Ο Σπυράκης με παρέλαβε και με πήγε στο σπίτι της Ελενίτσας. Εκεί μας περίμενε εκτός της οικοδέσποινας και της νύφης της και μια μπέμπα τρομερή η οποία είχε το βλέμμα «μα που είσαι τέλος πάντων???»







Γέλασα με την ψυχή μου και αφού τη ζούπηξα με πήγανε να δω το δωμάτιό μου …άφησα τα πράματά μου και άνοιξα την μπαλκονόπορτα…αυτό ήταν…ήμουν στον παράδεισο! Έχω και μια ψύχωση με τη θέα και αποτελειώθηκα εκεί!






Δεν θα γράψω άλλες λεπτομέρειες γιατί θέλω να σας δείξω την ακόμα πιο υπέροχη θέα που συνάντησα από το σπίτι του Σπυράκου που πήγα λίγο αργότερα και μου κόπηκε η λαλιά…



Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά





Καθόμουν με τις ώρες και χάζευα αποσβολωμένη το τοπίο…προσπαθούσα να παρομοιώσω την εικόνα με κάτι αλλά τι???
Την απάντηση μου έδωσε το άλλο μισό του εγώ μου που της ανήκει το σπίτι…μου πε χαρακτηριστικά όταν μου τηλεφώνησε… « Είδες καπτενακι…δεν είναι σαν κοιτάς από αεροπλάνο???»
Έτσι ήταν αλήθεια…σαν να κοιτάς από αεροπλάνο. Μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου έβλεπες πεδιάδα και γύρω γύρω επιβλητικά βουνά της Ρούμελης.
Τα μάτια μου γέμισαν ξαφνικά… που κακοί δαίμονες, κρατούσαν «εκείνη» μακριά από το αγαπημένο της μέρος…από το αρχηγείο της όπως συνήθιζε να το αποκαλεί σε αφηγήσεις.

Έδωσα πολλές μάχες για να μη κλάψω και να μην το βάλω στα πόδια…έπρεπε να το αντιμετωπίσω σιωπηλά χωρίς να με καταλάβουν…ανεπιτυχώς βέβαια.

Εκεί πάνω, σε εκείνη τη βεράντα νιώθεις ότι όλος ο κόσμος είναι στα πόδια σου, σε κοιτάει και συ πρέπει να πολεμήσεις γι αυτόν, να τον προστατέψεις…ακόμα και αν χρειαστεί να στερηθείς την ομορφιά του… δεν έχεις το δικαίωμα να λυγίσεις αν έχεις περάσει από κει.
Θα νικήσουμε κοριτσάκι τον πόλεμο και τότε ο κόσμος θα ναι και πάλι εκεί στα πόδια μας περιμένοντας να τον προστατέψεις…μόνο που αυτή τη φορά οι στρατιώτες σου θα είναι παλικάρια!

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία ήταν όλα υπέροχα…αν εξαιρέσεις την σπαστικιά Ελενίτσα και το χαζό Σπυράκι που μου έτρωγαν τον υπέροχο κορμό!

Εις το επανιδειν

Υ. Γ. Κυρίως ευχαριστήθηκα το ξάδερφο το Βασίλη που με έκανε και γέλασα με την ψυχή μου. Να σαι καλά Βασιλάκη, όσο έχουμε ακόμα λεβεντόπαιδα σαν και σένα στα βουνά δεν φοβάμαι τίποτα.