Η ΖΩΗ μου θύμησε τη δικιά μας ζωή!

Άργησα πολύ να γράψω...περίμενα το πρώτο ουσιαστικό ποστ της χρονιάς να είναι γεμάτο δάκρυα χαράς.
Βγαίνοντας από επαγγελματικό ραντεβού στις 12.30 χτύπησε το τηλέφωνό μου, ήταν η αδερφή της κολλητής μου που μου ανακοίνωνε ότι η Δαφνούλα γεννούσε...οδηγούσα τρελαμένη χωρίς να ξέρω που πηγαίνω....στο γραφείο? στην κλινική?
Πήγα στο γραφείο είδα κάποιες εκκρεμότητες και 14.00 πάρκαρα στην κλινική...μπήκα σχεδόν τρέχοντας και άνοιξα την πόρτα του τοκετού με φόρα...η μαία μου ανακοίνωσε πως μόλις είχαμε γεννήσει ένα υγιέστατο κοριτσάκι...δεν είχε καν προλάβει ο μπαμπάς να βγει να το πεί στους υπόλοιπους.
Ελεγα ασυναρτησίες, σαν να μην μπορούσα να καταλάβω για ποιό λόγο ήμουν εκεί...είδα τη μικρή όταν τη φέραν στο "ταπερ" και κάτι ένιωσα η καρδιά μου χτυπούσε σε ρυθμούς σαλσα...και ύστερα πέρασε η περήφανη μανούλα ξαπλωμένη σε ένα φορείο και μας χαιρέτησε...και τα μάτια της ήταν τόσο όμορφα όπως τότε το 1991 στο λεωφορείο του Πανοράματος που πήγα και της ανακοίνωσα ότι πηγαίνουμε στο ίδιο σχολείο με όλη τη μαγκιά που είχα και της είπα να πάμε για κανέναν καφέ (λές και ήξερα τι είναι) και κείνη με κοίταξε σαν αθώο γατί...

και θυμήθηκα...

...που με συνόδευε αλαφιασμένη με ένα ασθενοφόρο στο νοσοκομείο γιατί για ακόμα μια φορά είχα χτυπήσει
...που βγαίναμε κρυφά στα κλαμπ
...που κατασκοπεύαμε τον φωτογράφο
...που παίζαμε ατελείωτες ώρες τάβλι
...που κάναμε ωτοστόπ για να πάμε σχολείο και το διασκεδάζαμε
...που χάναμε το λεωφορείο της Χαλκιδικής γιατί παίζαμε στο παγκάκι κουμ καν
...που την κορόιδευα γιατί το πολυτιμότερο υλικό αγαθό της ζωής της είναι το κραγιόν
...που γυρίζοντας από το Βόλο στη Θεσσαλονίκη με κοίταξε συνωμοτικά και καταλήξαμε απλά στην Κρήτη!
...που ήπιε πρώτη φορά ουίσκι όταν έφυγε από κοντά μας ο 'Αγγελος μου
...που κουβαλούσαμε στο μικρό μου Peugeot ένα ημίδιπλο κρεββάτι από το Μοναστηράκι στο Μαρούσι και όλη η Αθήνα μας φώναζε καλά μαμήσια!
...που πίστευε πως το εξωτερικό δεν υπάρχει και πως είναι μόνο ένας μύθος
...που τον κατέρριψα με ένα ταξίδι στη Βουδαπέστη τη Βιέννη και τη Μπρατισλάβα!
...που ήταν εκεί πάντα δίπλα μου όταν ο πατέρας μου έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων
...που ήταν η μόνη που δεν έβγαινε ΠΟΤΕ για ΜΙΑ (μόνο) μπύρα
...που την πήγα σε γήπεδο ποδοσφαίρου να δούμε Manchester και θύμωσε που δεν είχε οροφή!
...που της έκανα ψυχοθεραπείες όταν η μικρή της αδελφή μεγάλωσε και έδειχνε να μου μοιάζει(απλά άτακτη ήμουν)
...που ποτέ δεν έμαθα πόσοι πλανήτες και ποιοι, βρίσκονται στο ηλιακό μας σύστημα
...που ποτέ δεν κατάλαβε τι είναι οφ σαιτ
...που φοβόταν μην τυχόν δω εγώ πρώτη τους εξωγήινους και δεν με άφηνε τα βράδια να κοιτώ τον ουρανό
...που γράφαμε ασταμάτητα mail όταν χρειάστηκε να μετακομίσει στην Αθήνα για επαγγελματικούς λόγους( και έχουμε αρχείο)
...που ανοίξαμε το πρώτο μας Blog το 2001 (όχι δεν θα σας πω ΠΟΤΕ ποιο είναι!!!!!)
...που μέσα από το γράμματα της όταν ήμουν στο "κολέγιο" τη θαύμαζα και δεν της το πα ποτέ
...που γνώρισε το Γιάννη
...που την άκουσα για πρώτη φορά ερωτευμένη
...που βγήκα από το κολέγιο και μαλώσαμε
...που έμεινε έγκυος
...που παντρεύτηκε
...που επιτέλους πάχυνε και φόρεσε ένα παντελόνι μου!!!!!
...που έφερε στο κόσμο τη μικρή ΖΩΗ

Τη ΖΩΗ που με έκανε να χαμογελάσω από την ψυχή μου μετά από πολύ καιρό, που με έκανε να σβήσω ότι άσχημο περάσαμε

και ξαφνικά σαν να ξεκίνησε και πάλι ο χρόνος την είδα να με κοιτάει και έτρεξα και την αγκάλιασα...δεν την έχω δει πολλές φορές να κλαίει και κάθε φορά που το κάνει με συγκλονίζει

Κρατήθηκα μέχρι τις 10.30 που έφυγα από εκεί και από τότε κλαίω...κλαίω ασταμάτητα, αλλά είναι δάκρυα χαράς

Σ ' ευχαριστώ

Ξέχασα να σου ψιθυρίσω πως σ' αγαπώ πολύ και πως είναι αδύνατον να ζήσω χωρίς μια τούφα από τα μαλλιά μου!

Η μικρή ΖΩΗ ήρθε στο κόσμο μας στις 14:05 και ζύγιζε 3580 (μπαμπάτσικο παιδί)!

Να έχει υγεία και να ναι τυχερό στη ζωή του!!!!!

Σε ευχαριστούμε πατέρα Γιάννη για όλα!!!!!!!!!!