Μπροστά στον Άγιο Αντώνιο

Κατεβαίνοντας από το γραφείο ανακάλυψα πως είχα παρκάρει σε ένα στενάκι όπου είναι το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου…απ’ έξω γινόταν πανηγύρι νομίζω πως είχε εκατοντάδες τσιγγανόπουλα και γυφτάκια που πρόσφεραν κεριά σε δελεαστικές τιμές…τα προσπέρασα μετά κόπων και βασάνων και αποφάσισα να ανάψω ένα κεράκι…γινόταν πανικός και το ανέβαλλα για σήμερα πρωί. Μέχρι και ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ήταν εκεί, τον οποίο δεν είδα αλλά πρόσεξα το ΜΘ στην πινακίδα του αυτοκινήτου που βρισκόταν έξω από την εκκλησία και στη μέση του μονόδρομου παρκαρισμένο…εξουσία….

Μπήκα στο αμάξι μου και αφού κλείδωσα γρήγορα μην μου την πέσουν τα τσιγγανοπαιδα, έβαλα μπρος. Τότε μου χτύπησε το τζάμι ένας νεαρός, ξανθός με μπλε μάτια…κάτι ήθελε να με ρωτήσει σκέφτηκα, και κατέβασα λίγο το παράθυρο.

Μου ζήτησε χρήματα γιατί όπως μου είπε μαζεύει λεφτά να πάει στον ψυχίατρο να του γράψει φάρμακα για να κάνει αποτοξίνωση…

Έσβησα τη μηχανή και αποφάσισα να το αναλύσω το θέμα. Μιλούσαμε περίπου 10 λεπτά και αυτό γιατί προσπαθούσα να καταλάβω πόσο δόση αλήθειας είχαν τα λόγια του. Μου έδειξε το χαρτί του ΟΚΑΝΑ που περιμένει σειρά καθώς και την κάρτα του γιατρού.

Μου είπε επίσης ότι είναι από τη Τσεχία πως ζει με την μάνα του και πως τώρα για να μη βγάζει στερητικά βολεύεται με lexotanyl τα οποία αγοράζει προς 2 € το χάπι από την Ναυαρίνου. Μου είπε ακόμα πως δεν χτυπάει ενέσεις αλλά κάνει μυτιές και μου δείξε τα χέρια του…η αλήθεια είναι επειδή βλέπω πρεζάκια συχνά στο δρόμο που δουλεύω αλλά και επειδή έχω μια εμπειρία πάνω στο θέμα, πως δεν έδειχνε να κάνει χρήση. Δεν ήταν μαστουρωμένος, ούτε βρώμικος, ούτε έχανε τον ειρμό των σκέψεών του.

Με κοιτούσε στα μάτια απλά και προσπαθούσε να μου δώσει να καταλάβω…

Δεν ξέρω αν καταλάβαινα αλλά του εκμυστηρεύτικα κάτι δίνοντάς του μια συμβουλή, εκεί κέρδισα την προσοχή του, ύστερα άνοιξα το κινητό μου και του έδωσα ένα τηλέφωνο.

Ένα τηλέφωνο που σημείωσα τελείως τυχαία την περασμένη εβδομάδα ακούγοντας ΕΡΑ 2 που είχε μια συνέντευξη ενός ανθρώπου που εργάζεται στο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΑΓΩΓΗΣ ΑΥΤΟΒΟΗΘΕΙΑΣ μια δράση ενάντια στα ναρκωτικά του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης…ήταν η πρώτη φορά που δεν έλεγαν αηδίες και όταν έδωσαν τον αριθμό το σημείωσα.

Του το έδωσα και τον παρακάλεσα να πάρει τηλέφωνο εκεί. Άνοιξε το κινητό του και το σημείωσε και μου υποσχέθηκε πως θα καλούσε αύριο το πρωί.

Ύστερα άνοιξα το πορτοφόλι μου και πήγα να βγάλω 10 €…μου είπε πως χρειαζόταν μόνο 5€ και μου έδειξε πως είχε ήδη 45€ και η επίσκεψη στο γιατρό στοίχιζε 50€.

Του τα έδωσα και του είπα πως αν τον πετύχω στην Ναυαρίνου να κυκλοφορεί μαστουρωμένος θα του σπάσω τα μούτρα.

Όση ώρα μιλούσαμε αναγκάστηκα να αγριοκοιτάξω πολλές φορές διάφορες θειες που περνούσαν και σταματούσαν να παρακολουθήσουν με αηδία την κουβέντα μας…μερικές κάτι ψιθύριζαν και άλλες κουνούσαν το κεφάλι τους αηδιασμένες…ανάθεμα τες πήγαιναν και στην εκκλησία.

Γι’αυτό αυτά τα παιδιά- που για μένα είναι απλά άρρωστα- δεν θα βρουν ποτέ την υγειά τους, γιατί πάντα κάποιος θα τους αντιμετωπίζει σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, και αυτό είναι το χειρότερο.

Γυρνώντας σπίτι έμαθα πως ο Άγιος Αντώνιος είναι ο προστάτης των ψυχοπαθών και κάπως μου φάνηκε όλη αυτή η ιστορία, αφού ούτε σε εκκλησίες πολυπηγαίνω ούτε με τοξικομανείς παίρνω το θάρρος να μιλήσω.

Σήμερα πρωί πρωί πήγα στην εκκλησία και άναψα κεριά για τους δικούς μου ανθρώπους, και ένα για το παιδί που γνώρισα χτες…παρακάλεσα τον Άγιο Αντώνιο να δώσει φώτιση σε εκείνον γιατί πιστεύω πως το έχει πραγματικά μεγαλύτερη ανάγκη…

Ξέρω ότι πολλοί διαφωνείτε με τις απόψεις μου, όπως διαφωνούσα και εγώ πριν κάποια χρόνια…αργότερα έμαθα πως όλοι οι άνθρωποι χρειάζονται μια ευκαιρία. Χάρηκα που εγώ προσπάθησα να τη δώσω χτες.

Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα γι'αυτό καλό είναι να μην κατακρίνουμε χωρίς να γνωρίζουμε πώς, ένας άνθρωπος έφτασε σε σημείο να καταστρέψει τον εαυτό του ή να απλώσει το χέρι του να ζητήσει ελεημοσύνη.

Σκεφτείτε το.