Τελευταία όλο προσκεκλημένη σε Blogοπαίχνιδα είμαι...και εκεί που δεν τα συμπαθούσα καθόλου, τώρα μου αρέσουν...
Με κάλεσε ο φίλος μου ο Σταθης να σας πω δυο τραγούδια που μπορείς να τα σιγοτραγουδήσεις αντί να πεις σ'αγαπω. Ένα από ανδρική φωνή και ένα απο γυναικεία.
Φυσικά εγώ ώς γνωστό αντιδραστικό πλάσμα...αντί για γυναικεία φωνή έβαλα ντουέτο!!!!
Είμαι λίγο ιδίοτροπη τα χουμε πει αυτα!
Lee Ryan-When I Think Of You
Looking at you while you're sleeping here beside me
Oh, neither words can explain the love I have inside
In a moment it's a physical thing
I know something like spiritual connection
The feeling in my soul, heart of mine
The sweetest thing is what you are
From you I'll never be too far,
Please say forever you will stay beside me
You're my past, my future
My all, my everything
My six in the morning when the clock rings
And I open up my eyes to a new day
My laughs, my frowns
My ups, my downs
It's the feeling that you get
When you know that something's true
When I think of love, I think of you
You're beautiful like the colours of the rainbow
Won't part it like the ray of the sun on a summer's day
And all I gotta do is look into your eyes to lose myself
But the substance of my dreams putted me a woman
I only wanted you to call mine
The sweetest thing is what you are
From you I'll never be too far
Please say forever you will stay beside me
'Cause you're my past, my future
My all, my everything
My six in the morning when the clock rings
And I open up my eyes to a new day
My laughs, my frowns
My ups, my downs
It's the feeling that you get,
When you know that something's true
When I think of love, I think of you
Yeah, oh yeah
When I think of love I think of you
Baby I love you and I need you, yeah
You're my past, my future
My all, my everything
My six in the morning when the clock rings
And I open up my eyes to a new day
My laughs, my frowns
My ups, my downs
It's the feeling that you get
When you know that something's true
When I think of love I think of you
Έτσι είναι η αγάπη
Και πάνω που είπα γειά σου
άκουσα την καρδιά σου να σπάει σίδερα
κι όσα φιλιά ξεμείναν να φύγω δεν μ΄αφήναν
και πάλι σήμερα
Εγώ να σου μιλάω μπροστά να σε τραβάω
άλλα να ζήσουμε
κι εσύ να με κοιτάζεις και να μου κουβεντιάζεις
για όσα αφήσαμε
Μα η αγάπη έτσι είναι η αγάπη
παίρνει και δίνει κάτι
και μας κρατάει εδώ
κι εγώ που σ΄έχω
δίπλα μου πάντα σ΄έχω
δεν έχω να προσέχω
σε ξέρω σ΄αγαπώ
Και πάνω που είπες φτάνει
ότι με είχε γλυκάνει φανερώθηκε
κι ότι είχε γίνει στάχτη
στης μοίρας μου το άχτι παραδόθηκε
Κι όσες φωνές σωπάσαν
στο σώμα μου κουρνιάσαν κι εγώ τις άφησα
έπρεπε να΄χα φύγει μα ότι κι αν με πνίγει
το ξαναγάπησα
Μα η αγάπη έτσι είναι η αγάπη
παίρνει και δίνει κάτι
και μας κρατάει εδώ
κι εγώ που σ΄έχω
δίπλα μου πάντα σ΄έχω
δεν έχω να προσέχω
σε ξέρω σ΄αγαπώ
Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008
Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008
PAGE 123 and more!!!!!
Ανταποκρίνομαι και εγώ στο κάλεσμα της boutsoukas για να παίξω στο παιχνίδι...οι κανόνες απλοί:
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
'Εχω πάντα πάνω στο γραφείο μου ένα αγαπημένο βιβλίο που διαβάζω και ξαναδιαβάζω, δυστυχώς δεν υπάρχει πια για να μπορέσετε να το αγοράσετε...έχει εξαντληθεί εδώ και χρόνια και δεν προβλέπετε άμεσα να γίνει επανέκδοση...εγώ κρατάω το τελευταίο βιβλίο του αρχείου της συγγραφέως με αφιέρωση...
Η σελίδα 123 6η7η 8η περίοδος δεν είναι από τα αγαπημένα μου αλλά αφού έτσι λέει ο κανόνας θα τα αναρτήσω.
Αυτός ήταν ο μόνος άνθρωπος που βυθιζόταν στα μάτια της και έφερνε στην επιφάνεια το καθετί. Τώρα, όμως, αυτό που όλες τις απύθμενες ώρες της χάριζε τη γλύκα της προστασίας από τον ίδιο της τον εαυτό, γινόταν επικίνδυνο για τα σχέδιά της...
- Ωραίο συνοδηγό διάλεξα.
Όπως παρατήρησα οι κανόνες δεν λένε να αναφέρεις το βιβλίο...έτσι θα το κρατήσω για μένα και για κάνα δύο που θα καταλάβουν...και θα συνεχίσω να αντιγράφω το αγαπημένο μου κομμάτι (πάντα μου άρεσε να προσθέτω κανόνες)
Έψαξε πίσω από κάθε σύννεφο να βρει εκείνο το μοναδικό συναίσθημα που της έδινε πάντα φτερά στα πόδια. Ήταν η θεότητα της τελειότητας, η ανάγκη να εκφραστεί πετώντας, ήταν ένας άλλος εαυτός της εκεί πάνω, που της έγνεφε συνέχεια να τρέχει προς τα εμπρός, χωρίς να φοβάται το άγνωστο; Για μια ακόμα φορά δεν έβλεπε τίποτα. Πριν χαμηλώσει το βλέμμα, χαμογέλασε με απέραντη ευγνωμοσύνη στο Άγνωστο και είπε:
- Μη με λυπάσαι. Βασάνισέ με αλύπητα, μέχρι να δω το στόχο μου και να τον υπηρετήσω. Μη με λυπάσαι με έχεις κάνει να αντέχω. Αυτό δεν το ξεχνώ. Κράτα αιχμαλωτισμένη τη ματιά μου ψηλά, δώσε μου το κουράγιο να μη κατεβάσω το κεφάλι, να μη συμβιβαστώ, μέχρι να σε βρω. Κι εγώ δεν θα παραπονεθώ για τίποτα. Το δάκρυ θα ναι σπονδή για σένα, Μεγάλε Άγνωστε, κι ο πόνος με τη στέρηση, άτια σου χαρισμένα από μένα...
συντροφάκι μου...μου λείπεις
Καλώ με τη σειρά μου τον mad (θέλω να διαβάσω για έντερα, χαχαχα) τη fevis, το κανατάκι, το λαχανάκι, και τον shades
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
'Εχω πάντα πάνω στο γραφείο μου ένα αγαπημένο βιβλίο που διαβάζω και ξαναδιαβάζω, δυστυχώς δεν υπάρχει πια για να μπορέσετε να το αγοράσετε...έχει εξαντληθεί εδώ και χρόνια και δεν προβλέπετε άμεσα να γίνει επανέκδοση...εγώ κρατάω το τελευταίο βιβλίο του αρχείου της συγγραφέως με αφιέρωση...
Η σελίδα 123 6η7η 8η περίοδος δεν είναι από τα αγαπημένα μου αλλά αφού έτσι λέει ο κανόνας θα τα αναρτήσω.
Αυτός ήταν ο μόνος άνθρωπος που βυθιζόταν στα μάτια της και έφερνε στην επιφάνεια το καθετί. Τώρα, όμως, αυτό που όλες τις απύθμενες ώρες της χάριζε τη γλύκα της προστασίας από τον ίδιο της τον εαυτό, γινόταν επικίνδυνο για τα σχέδιά της...
- Ωραίο συνοδηγό διάλεξα.
Όπως παρατήρησα οι κανόνες δεν λένε να αναφέρεις το βιβλίο...έτσι θα το κρατήσω για μένα και για κάνα δύο που θα καταλάβουν...και θα συνεχίσω να αντιγράφω το αγαπημένο μου κομμάτι (πάντα μου άρεσε να προσθέτω κανόνες)
Έψαξε πίσω από κάθε σύννεφο να βρει εκείνο το μοναδικό συναίσθημα που της έδινε πάντα φτερά στα πόδια. Ήταν η θεότητα της τελειότητας, η ανάγκη να εκφραστεί πετώντας, ήταν ένας άλλος εαυτός της εκεί πάνω, που της έγνεφε συνέχεια να τρέχει προς τα εμπρός, χωρίς να φοβάται το άγνωστο; Για μια ακόμα φορά δεν έβλεπε τίποτα. Πριν χαμηλώσει το βλέμμα, χαμογέλασε με απέραντη ευγνωμοσύνη στο Άγνωστο και είπε:
- Μη με λυπάσαι. Βασάνισέ με αλύπητα, μέχρι να δω το στόχο μου και να τον υπηρετήσω. Μη με λυπάσαι με έχεις κάνει να αντέχω. Αυτό δεν το ξεχνώ. Κράτα αιχμαλωτισμένη τη ματιά μου ψηλά, δώσε μου το κουράγιο να μη κατεβάσω το κεφάλι, να μη συμβιβαστώ, μέχρι να σε βρω. Κι εγώ δεν θα παραπονεθώ για τίποτα. Το δάκρυ θα ναι σπονδή για σένα, Μεγάλε Άγνωστε, κι ο πόνος με τη στέρηση, άτια σου χαρισμένα από μένα...
συντροφάκι μου...μου λείπεις
Καλώ με τη σειρά μου τον mad (θέλω να διαβάσω για έντερα, χαχαχα) τη fevis, το κανατάκι, το λαχανάκι, και τον shades
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008
Polo's Valentine
Γλυκό μπυγατσόφιλο,
σε αυτούς που γιορτάζουν και σε αυτούς που λένε πως δε γιορτάζουν και σε αυτούς που λένε ότι είναι απλώς μια εμπορική γιορτή και στους γκρινιάρηδες και τους ανάποδους....
Σε όλους... γιατί κατα βάθος... όλοι κάτι περιμένουμε σήμερα!!!!!!!
Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008
Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008
Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008
"Ελατωματτικοί" άνθρωποι ?
Δεν είχα σκοπό να μιλήσω...όχι ακόμα τουλάχιστον. Θα έκλεινα αυτό το blog το Μάρτιο αφήνοντας μια κατάθεση ψυχής...
Τα σχέδια μου άλλαξαν όμως, γνωρίζοντας τον Αργύρη...το γλυκό Αργύρη το φίλο του mad που ο Θεός του στέρησε το δικαίωμα να ακούει. Αυτό το παιδί που τρώει πόρτες στα μούτρα γιατί θεωρείτε «ελαττωματικό» από την κοινωνία μας...
...Πόρτες σαν αυτές που τρώω και γω όταν θέλω να είμαι ειλικρινής και τους μιλάω για το δικό μου «Γολγοθά».
Όχι Δόξα το Θεό εμένα ο Κύριος δεν μου στέρησε κάτι μόνιμα...μόνο για λίγο...μου πήρε την ελευθερία μου, για να μου δείξει πως υπάρχει ακόμα ένας κόσμος που ζει παράλληλα μαζί μας κλεισμένος πίσω από κάγκελα, με έστειλε εκεί για να δω ότι υπάρχει πολύ περισσότερη δυστυχία από αυτή που ζούσα εγώ μέσα μου όταν έχασα τον πατέρα μου.
Με έστειλε εκεί για να μάθω να μην κρίνω ΠΟΤΕ κανέναν...
Με έστειλε εκεί να πολεμήσω με τον εαυτό μου και να νικήσω
Με έστειλε για να γνωρίσω τη Νάντια μου και να μου αποδείξει πόσο ανίκανη είμαστε να διαχειριστούμε λαμπρά μυαλά. Εκείνη μου έδειξε τον τρόπο για να ανοίξω την πόρτα και να ξανακοιτάξω τη θάλασσίτσα μου που τόσο μου χε λείψει.
Εκείνη που ακόμα παλεύει να αποδείξει σε μια μάζα ηλίθιων ότι είναι παλικάρι.
Είχα την ευκαιρία αυτά τα 2 χρόνια που πέρασα εκεί να συναναστραφώ με όλων των είδών τους ανθρώπους...από τις γλυκές και ντόμπρες τσιγγανούλες μέχρι τις πιο μεγάλες προσωπικότητες που κάποιος αποφάσισε να τις στείλει εκεί ...ακόμα και με τα πιο άρρωστα μυαλά που γεννήθηκαν ποτέ (το μοναδικό έγκλημα κανιβαλισμού στην Ελλάδα το έχει διαπράξει γυναίκα)
...μίλησα με μάνες που λιώνανε πίσω από τα τηλέφωνα για να διαβάζουν τα παιδιά τους...μίλησα με γυναίκες που ήταν εκεί για χάρη των παιδιών τους....μίλησα με παιδιά που δεν είχαν δύναμη να πολεμήσουν τον εαυτό τους και τον κατέστρεψαν...μίλησα με γιαγιάδες 85 ετών... Μάζεψα τόσο πολύ μεδούλι που βγήκα πιο γεμάτη και πιο ευτυχισμένη από ποτέ.
Βγήκα περισσότερο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
...Όποτε έβρισκα ευκαιρία μιλούσα και γέμιζα, γέμιζα από ιστορίες τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες. Έμαθα να ξεχωρίζω το καλό από το κακό. Έμαθα να διαβάζω το βλέμμα και τη σιωπή.
Έμαθα να απλώνω το χέρι μου όταν μου ζητάνε βοήθεια.
...Δεν μπορώ πια να παρακολουθήσω καμιά κουβέντα που να αφορά τα σωφρονιστικά ιδρύματα...όλοι καταδικάζουν τους ανθρώπους που βγαίνουν και ξαναδιαπράττουν εγκλήματα...αλλά ποτέ κανείς δεν σκέφτηκε να αναρωτηθεί τι ακριβώς γίνετε εκεί πέρα μεσα?
Τι εννοούν όταν λένε σωφρονισμός?
Είναι τιμωρία...σε αυτό συμφωνούμε άπαντες...τιμωρία είναι να αφήσεις ένα παιδί κλειδωμένο στο δωμάτιο του 5 ώρες όχι 5 χρόνια....αν του ανοίξεις την πόρτα μετά από τόσο καιρό...είναι πολύ δύσκολο να μη βγει αγρίμι
Και όμως οι άνθρωποι δεν βγαίνουν αγρίμια...αλλά είναι σίγουρο πως δεν είναι εύκολο να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους....υπάρχει το στίγμα που παντού τους ακολουθεί. Ένα στίγμα που είναι καρφωμένο στο βλέμμα των ανθρώπων, ένα στίγμα που σου κόβει τον άνεμο για να πετάξεις ψηλά. Ένα στίγμα που σε κάνει αυτόματα «ελαττωματικό».
Πόσοι από μας έχουμε δώσει ευκαιρία για δουλειά σε έναν πρώην κρατούμενο??????? Σ’ ένα κωφάλαλο???? Σ’ έναν τυφλό????Σ’ έναν ανάπηρο????
Λίγοι...
Ο θεός μπορεί να μου στέρησε λίγα και να μου έστειλε μόνο ένα στίγμα να αντιμετωπίσω αλλά μου έδωσε πολύ δύναμη ώστε να μπορέσω να κρατήσω τα φτερά μου άθικτα.
Και να συνεχίζω να πετάω...όχι όσο ψηλά θα θελα, αλλά σε ένα ύψος που είμαι ευγνώμων.
Αυτός είναι ο λόγος που ανταποκρίθηκα ΑΜΕΣΑ στο κάλεσμα του mad για τον Αργύρη, ένα παιδί που μου έδωσε λίγο παραπάνω ύψος αυτές τις μέρες και το χρειαζόμουν μιας και το Μάρτιο περιμένω την τελική απόφαση του Δικαστηρίου μου.
Ο Αργύρης που δεν σταμάτησε να γελάει καθόλου, ο Αργύρης που με κοιτούσε στα μάτια και ένιωθα ότι μπορεί να διαβάσει πολλά περισσότερα από όσα, σε μερικές αράδες, προσπαθώ να περιγράψω.
Για τον Αργύρη παλεύω αυτές τις μέρες...παρότι είμαι και εγώ ελαττωματική, υπήρξα τυχερή όμως γιατί στη δουλειά μου πίστεψαν πρώτοι στην αθωότητα μου και στην αξία μου.
Και αυτό δεν θέλω να το κρατήσω για τον εαυτό μου, θέλω να το μοιραστώ. Γι ‘ αυτό παλεύω να βρω μια θέση δίπλα στο γραφείο μου για το Αργύρη...
Όλοι κάποτε χρειαζόμαστε μια δεύτερη ευκαιρία...για να την πάρουμε όμως πρέπει να είμαστε άξιοι να τη δώσουμε όταν χρειαστεί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
