Χάθηκα κοιτώντας αυτήν την υπέροχη φωτογραφία και πριν πω το γιατί, να ζητήσω συγγνώμη από αυτόν/η που την έβγαλε που δυστυχώς δεν ξέρω ποιος είναι και για το λόγο αυτό δεν έχω πάρει και την άδεια του.Την κοιτούσα και σκεφτόμουν αν αυτό που βλέπω μου δημιουργεί αίσθημα ευφορίας ή δυσφορίας…
Είναι τόσο αισιόδοξο που πίσω από το μαύρο περίγραμμα ξεπροβάλλει η απεραντοσύνη της θάλασσας και ο πανέμορφος αυτός ήλιος και είναι παράλληλα τόσο μελαγχολικό που ίσα - ίσα θα προλάβεις να ρίξεις μια τελευταία ματιά πριν χαθεί μαζί με το υπέροχο φως της μέρας.
Αίσθημα χαρμολύπης...
Χαίρομαι που πρόλαβα να τ’ αντικρίσω και λυπάμαι που το δα τόσο αργά!
2 σχόλια:
Λοιπόν, έχω παρατηρήσει ότι το γράψιμο μπορεί να μου βγάλει από μέσα διάφορα που αλλοιώς ..δυσκολεύομαι να πω...
το blog - λόγω της δυνατότητας δημοσίευσης περισσότερων από απλά λόγια - είναι σε θέση να με ηρεμεί..
ηρεμεί βέβαια ακόμα περισσότερο και τους γύρω μου καθώς έχω τη δυνατότητα να πω μερικά που ίσως δεν τους ενδιαφέρουν, αλλά ενδιαφέρουν όμως κάποιους άλλους.
γενικότερα, είναι χαλαρωτικό, ηρεμιστικό και βοηθάει να βγάλεις "απωθημένα"
bravo σ'όποιον το ανακάλυψε!
Elenaki Welcome! Καλό ταξίδι... Ταξίδι σε αυτά που θέλεις να πεις, ταξίδι σε αυτά που απλά θα δείξεις... Σου εύχομαι να χαρείς την ελευθερία που σου δίνει ένας "χώρος" στον οποίο μπορείς να γράφεις ό, τι θέλεις αλλά ταυτόχρονα γνωρίζεις πως κάποιοι απλά μπορεί να τα διαβάσουν χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσεις τα πώς και τα γιατί... Απλά γιατί έτσι σ'αρέσει!
Δημοσίευση σχολίου