Ένα μυαλό κουβάρι

Κάθομαι σπίτι παρέα με το καφέ μου και μια στίβα εφημερίδες. Σκέφτομαι ότι πρέπει να γράψω επιτέλους στο blog. Τί όμως ?
Είναι τόσα πολλά αυτά που με απασχολούν...τόσα τα προβλήματα γύρω μας που δεν ξέρεις απο που να το πιάσεις και που να το αφήσεις.
Τι να πω που δεν έχει ειπωθεί ?

Για την Πάρνηθα???
Όχι δεν θέλω, το ίδιο σενάριο με πέρυσι στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής...πέρασα απο κεί τη προηγούμενη βδομάδα και το μόνο που δεν αντίκρυσα ήταν η αναδάσωση. Και μετά σκέφτηκα, εγώ που θέλω να γκρινιάξω γι αυτήν την κατάσταση, θέλω να χαραμίσω τα Σαββατοκύριακά μου και να πηγαίνω να φυτεύω δεντράκια????Εσυ θέλεις? ο άλλος εκει πίσω???? Όλοι θα βρούμε μια καλή δικαιολογία όπως τότε που ήμασταν μαθητές για να το αποφύγουμε. Εκτακτο meeting στο γραφείο, αρρώστησε ο φίλος μου, γέννησε η φίλη μου, μου φαγε ο σκύλος τη διεύθυνση που ήταν το ραντεβού μας και .... η καμμένη γη θα δώσει το χώμα της στη δημιουργία νέων μονοκατοικιών που θα ενοικιάζονται για μας τα καλοκαίρια σε προνομιακές τιμές.
...
Για το Χριστόδουλο δεν θα μιλήσω καθόλου, ο "μεγάλος" είναι εκεί και τον περιμένει για να του τα πει ο ιδιος ένα χεράκι, είναι περριτό κάθε δικό μου σχόλιο. Άλλωστε τα καλύτερα σχόλια έχουν γραφτεί στο ΠΡΕΖΑ TV με τα οποία ακόμα γελάω.

Για τις φυλακές της χώρας μας...θέλω να μιλήσω αλλά δεν θέλω να γίνω γραφική.

Θα στείλω την αγάπη μου σε όσους είχαν την κακή τύχη να βρεθούν εκεί και θα σωπάσω, όχι όμως για πολύ...

Είναι κουβάρι το μυαλό μου και δεν βρίσκω την άκρη του. Πάω να αγναντέψω την φίλη μου τη θάλλασα και θα γυρίσω το συντομότερο.