"Ελατωματτικοί" άνθρωποι ?

Δεν είχα σκοπό να μιλήσω...όχι ακόμα τουλάχιστον. Θα έκλεινα αυτό το blog το Μάρτιο αφήνοντας μια κατάθεση ψυχής...

Τα σχέδια μου άλλαξαν όμως, γνωρίζοντας τον Αργύρη...το γλυκό Αργύρη το φίλο του mad που ο Θεός του στέρησε το δικαίωμα να ακούει. Αυτό το παιδί που τρώει πόρτες στα μούτρα γιατί θεωρείτε «ελαττωματικό» από την κοινωνία μας...

...Πόρτες σαν αυτές που τρώω και γω όταν θέλω να είμαι ειλικρινής και τους μιλάω για το δικό μου «Γολγοθά».

Όχι Δόξα το Θεό εμένα ο Κύριος δεν μου στέρησε κάτι μόνιμα...μόνο για λίγο...μου πήρε την ελευθερία μου, για να μου δείξει πως υπάρχει ακόμα ένας κόσμος που ζει παράλληλα μαζί μας κλεισμένος πίσω από κάγκελα, με έστειλε εκεί για να δω ότι υπάρχει πολύ περισσότερη δυστυχία από αυτή που ζούσα εγώ μέσα μου όταν έχασα τον πατέρα μου.

Με έστειλε εκεί για να μάθω να μην κρίνω ΠΟΤΕ κανέναν...

Με έστειλε εκεί να πολεμήσω με τον εαυτό μου και να νικήσω

Με έστειλε για να γνωρίσω τη Νάντια μου και να μου αποδείξει πόσο ανίκανη είμαστε να διαχειριστούμε λαμπρά μυαλά. Εκείνη μου έδειξε τον τρόπο για να ανοίξω την πόρτα και να ξανακοιτάξω τη θάλασσίτσα μου που τόσο μου χε λείψει.

Εκείνη που ακόμα παλεύει να αποδείξει σε μια μάζα ηλίθιων ότι είναι παλικάρι.

Είχα την ευκαιρία αυτά τα 2 χρόνια που πέρασα εκεί να συναναστραφώ με όλων των είδών τους ανθρώπους...από τις γλυκές και ντόμπρες τσιγγανούλες μέχρι τις πιο μεγάλες προσωπικότητες που κάποιος αποφάσισε να τις στείλει εκεί ...ακόμα και με τα πιο άρρωστα μυαλά που γεννήθηκαν ποτέ (το μοναδικό έγκλημα κανιβαλισμού στην Ελλάδα το έχει διαπράξει γυναίκα)

...μίλησα με μάνες που λιώνανε πίσω από τα τηλέφωνα για να διαβάζουν τα παιδιά τους...μίλησα με γυναίκες που ήταν εκεί για χάρη των παιδιών τους....μίλησα με παιδιά που δεν είχαν δύναμη να πολεμήσουν τον εαυτό τους και τον κατέστρεψαν...μίλησα με γιαγιάδες 85 ετών... Μάζεψα τόσο πολύ μεδούλι που βγήκα πιο γεμάτη και πιο ευτυχισμένη από ποτέ.

Βγήκα περισσότερο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

...Όποτε έβρισκα ευκαιρία μιλούσα και γέμιζα, γέμιζα από ιστορίες τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες. Έμαθα να ξεχωρίζω το καλό από το κακό. Έμαθα να διαβάζω το βλέμμα και τη σιωπή.

Έμαθα να απλώνω το χέρι μου όταν μου ζητάνε βοήθεια.

...Δεν μπορώ πια να παρακολουθήσω καμιά κουβέντα που να αφορά τα σωφρονιστικά ιδρύματα...όλοι καταδικάζουν τους ανθρώπους που βγαίνουν και ξαναδιαπράττουν εγκλήματα...αλλά ποτέ κανείς δεν σκέφτηκε να αναρωτηθεί τι ακριβώς γίνετε εκεί πέρα μεσα?

Τι εννοούν όταν λένε σωφρονισμός?

Είναι τιμωρία...σε αυτό συμφωνούμε άπαντες...τιμωρία είναι να αφήσεις ένα παιδί κλειδωμένο στο δωμάτιο του 5 ώρες όχι 5 χρόνια....αν του ανοίξεις την πόρτα μετά από τόσο καιρό...είναι πολύ δύσκολο να μη βγει αγρίμι

Και όμως οι άνθρωποι δεν βγαίνουν αγρίμια...αλλά είναι σίγουρο πως δεν είναι εύκολο να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους....υπάρχει το στίγμα που παντού τους ακολουθεί. Ένα στίγμα που είναι καρφωμένο στο βλέμμα των ανθρώπων, ένα στίγμα που σου κόβει τον άνεμο για να πετάξεις ψηλά. Ένα στίγμα που σε κάνει αυτόματα «ελαττωματικό».

Πόσοι από μας έχουμε δώσει ευκαιρία για δουλειά σε έναν πρώην κρατούμενο??????? Σ’ ένα κωφάλαλο???? Σ’ έναν τυφλό????Σ’ έναν ανάπηρο????

Λίγοι...

Ο θεός μπορεί να μου στέρησε λίγα και να μου έστειλε μόνο ένα στίγμα να αντιμετωπίσω αλλά μου έδωσε πολύ δύναμη ώστε να μπορέσω να κρατήσω τα φτερά μου άθικτα.

Και να συνεχίζω να πετάω...όχι όσο ψηλά θα θελα, αλλά σε ένα ύψος που είμαι ευγνώμων.

Αυτός είναι ο λόγος που ανταποκρίθηκα ΑΜΕΣΑ στο κάλεσμα του mad για τον Αργύρη, ένα παιδί που μου έδωσε λίγο παραπάνω ύψος αυτές τις μέρες και το χρειαζόμουν μιας και το Μάρτιο περιμένω την τελική απόφαση του Δικαστηρίου μου.

Ο Αργύρης που δεν σταμάτησε να γελάει καθόλου, ο Αργύρης που με κοιτούσε στα μάτια και ένιωθα ότι μπορεί να διαβάσει πολλά περισσότερα από όσα, σε μερικές αράδες, προσπαθώ να περιγράψω.

Για τον Αργύρη παλεύω αυτές τις μέρες...παρότι είμαι και εγώ ελαττωματική, υπήρξα τυχερή όμως γιατί στη δουλειά μου πίστεψαν πρώτοι στην αθωότητα μου και στην αξία μου.

Και αυτό δεν θέλω να το κρατήσω για τον εαυτό μου, θέλω να το μοιραστώ. Γι ‘ αυτό παλεύω να βρω μια θέση δίπλα στο γραφείο μου για το Αργύρη...

Όλοι κάποτε χρειαζόμαστε μια δεύτερη ευκαιρία...για να την πάρουμε όμως πρέπει να είμαστε άξιοι να τη δώσουμε όταν χρειαστεί.