PAGE 123 and more!!!!!

Ανταποκρίνομαι και εγώ στο κάλεσμα της boutsoukas για να παίξω στο παιχνίδι...οι κανόνες απλοί:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.


'Εχω πάντα πάνω στο γραφείο μου ένα αγαπημένο βιβλίο που διαβάζω και ξαναδιαβάζω, δυστυχώς δεν υπάρχει πια για να μπορέσετε να το αγοράσετε...έχει εξαντληθεί εδώ και χρόνια και δεν προβλέπετε άμεσα να γίνει επανέκδοση...εγώ κρατάω το τελευταίο βιβλίο του αρχείου της συγγραφέως με αφιέρωση...

Η σελίδα 123 6η7η 8η περίοδος δεν είναι από τα αγαπημένα μου αλλά αφού έτσι λέει ο κανόνας θα τα αναρτήσω.


Αυτός ήταν ο μόνος άνθρωπος που βυθιζόταν στα μάτια της και έφερνε στην επιφάνεια το καθετί. Τώρα, όμως, αυτό που όλες τις απύθμενες ώρες της χάριζε τη γλύκα της προστασίας από τον ίδιο της τον εαυτό, γινόταν επικίνδυνο για τα σχέδιά της...
- Ωραίο συνοδηγό διάλεξα.


Όπως παρατήρησα οι κανόνες δεν λένε να αναφέρεις το βιβλίο...έτσι θα το κρατήσω για μένα και για κάνα δύο που θα καταλάβουν...και θα συνεχίσω να αντιγράφω το αγαπημένο μου κομμάτι (πάντα μου άρεσε να προσθέτω κανόνες)

Έψαξε πίσω από κάθε σύννεφο να βρει εκείνο το μοναδικό συναίσθημα που της έδινε πάντα φτερά στα πόδια. Ήταν η θεότητα της τελειότητας, η ανάγκη να εκφραστεί πετώντας, ήταν ένας άλλος εαυτός της εκεί πάνω, που της έγνεφε συνέχεια να τρέχει προς τα εμπρός, χωρίς να φοβάται το άγνωστο; Για μια ακόμα φορά δεν έβλεπε τίποτα. Πριν χαμηλώσει το βλέμμα, χαμογέλασε με απέραντη ευγνωμοσύνη στο Άγνωστο και είπε:
- Μη με λυπάσαι. Βασάνισέ με αλύπητα, μέχρι να δω το στόχο μου και να τον υπηρετήσω. Μη με λυπάσαι με έχεις κάνει να αντέχω. Αυτό δεν το ξεχνώ. Κράτα αιχμαλωτισμένη τη ματιά μου ψηλά, δώσε μου το κουράγιο να μη κατεβάσω το κεφάλι, να μη συμβιβαστώ, μέχρι να σε βρω. Κι εγώ δεν θα παραπονεθώ για τίποτα. Το δάκρυ θα ναι σπονδή για σένα, Μεγάλε Άγνωστε, κι ο πόνος με τη στέρηση, άτια σου χαρισμένα από μένα...


συντροφάκι μου...μου λείπεις



Καλώ με τη σειρά μου τον mad (θέλω να διαβάσω για έντερα, χαχαχα) τη fevis, το κανατάκι, το λαχανάκι, και τον shades